Vanmorgen las ik een artikel over een vader die zijn 3-jarige zoon een jurk had gegeven, omdat zijn zoontje daar blij van werd. Toen hij daar een foto van postte, reageerde iemand met “het komt wel goed”. Wat een gekke reactie! Er was wat hem betreft niets wat goed hoefde te komen!

Het komt wel goed wordt veel gebruikt als reactie op verhalen die een emotionele lading hebben. Het wordt met de beste intenties gezegd en heeft als doel dat de ander zich beter voelt. Toch vermijd ik het liever; ik vertel je graag waarom.

Lege woorden

Hebben jullie de volgende situatie wel eens meegemaakt?

• “Hee, ik voel me kut, ik heb net gehoord dat mijn contract niet verlengd wordt…”
  • “Hé wat vervelend, maar komt wel goed joh!”
• “O ja, daar had ik niet aan gedacht, dankjewel!” *loopt opgewekt weg*

Natuurlijk heb je dat niet…

De woorden richten niets uit. Denk maar eens aan de situatie waar het tegen jou gezegd werd. Hielp het je? Voelde je je echt gehoord of begrepen? Ik kan het me niet voorstellen.

Als het alleen maar een lege frase was geweest, had je me er niet over gehoord. Maar er is meer…

Negatieve en positieve emoties

“Het komt wel goed” zeggen we alleen als iemand zich boos, verdrietig, eenzaam of machteloos voelt. We zullen het niet snel zeggen bij blijdschap, optimisme of vrolijkheid. Dat klinkt voor de hand liggend, maar het geeft een wezenlijk onderscheid aan. Er zijn blijkbaar negatieve en positieve emoties. De ene moeten ‘goedgemaakt‘ worden en de andere niet.

Als je tegen een huilende vriend zegt: “het komt wel goed“, wat zeg je dan eigenlijk? Eigenlijk zeg je: voel je maar niet verdrietig, want daar is geen reden voor (het komt namelijk goed). Op een bepaald vlak wijs je de ander en zijn emoties dus af. Persoonlijk wil ik gehoord en geaccepteerd worden in mijn verdriet of boosheid. Die (onbedoelde) afwijzing helpt me niet.

Emotioneel poepen

Hoewel zwelgen in verdriet of woest zijn meestal niet prettig is, heeft het wel een doel. Het uiten en ongeremd ervaren van emoties lucht namelijk enorm op. Het maakt ruimte in je lijf voor iets nieuws. Jamie Catto noemt het “emotioneel poepen”. Je lijf neemt afscheid van allerlei oude, opgekropte zaken. Daarnaast maken deze emoties duidelijk welke gebieden in je leven nog aandacht vragen. In die zin zijn boosheid en verdriet heel positief. Je leert er enorm veel van!

Als je de analogie met poepen doortrekt(no pun intended), is het helemaal vreemd om er geen ruimte aan te geven. Stel je voor dat iemand zou zeggen dat je je “number two” moet inhouden…

Als het uiten van emoties net zo natuurlijk en helpend is als poepen, waarom ontmoedigen we het dan (onbewust)?

Emoties worden afgeleerd

Als kind leren we al vroeg dat veel huilen of boos zijn niet gewenst is. Zo liep ik laatst langs een moeder en haar huilende zoontje. Ik hoorde haar zeggen: “zo, en nu heb je wel weer genoeg gehuild”. Een voorbijganger deed er nog een schepje bovenop: “weet je wat ik zie? Een stoere jongen! En niet huilen toch niet?”. Een kind leert dus al heel jong welk gedrag papa en mama blij maakt en op welke emoties afkeuren en afwijzing volgt. Deze conditionering nemen we mee ons volwassen leven, waar we bijna allemaal moeite hebben met het openlijk uiten van “negatieve” emoties.

Ongemak

Ik betrap me er ook wel eens op dat ik “het komt wel goed” zeg. Dit doe ik als ik geen zin heb om naar de ander te luisteren of om het gesprek af te ronden. Het is soms ongemakkelijk om de pijn van de ander te zien. We worden dan herinnerd aan hoe moeilijk wij onze emoties vinden en proberen daarvan te vluchten. We gaan de confrontatie met onze eigen emoties niet aan. “Het komt wel goed” is de uitweg. De dooddoener voor het gesprek en dus de oplossing voor ons ongemak. Het treurige hieraan is dat we onszelf en anderen empathie en een luisterend oor ontzeggen. De aandacht en warmte die we graag willen krijgen als we ons kut voelen blijft achterwege.

Geef het ruimte

Dus in het vervolg, als er iemand in tranen naar je toe komt, geef het ruimte. Meestal weten ze wel dat het over gaat en dat het goedkomt. Je hoeft ze niet te redden of van advies te voorzien. Het enige wat nodig is, is gehoord worden. Dat is meer dan genoeg. Als we empathischer naar onszelf en anderen gaan luisteren, dragen we bij aan meer geluk in de wereld!

Voel je je betrapt of zelfkritisch na deze blog? Het is ok, het komt goed! 😉

Ik hoor graag je ervaring met dit zinnetje!