Gisteren had ik een fijn gesprek met een collega over een mogelijke samenwerking. Omdat we dezelfde (Phoenix) taal spreken was verbinden eenvoudig. Weinig smalltalk en meteen contact op een persoonlijke laag. Echt een verademing na een netwerk-workshop die ik die morgen had gevolgd met ongemakkelijke koetjes en kalfjes.

Op een gegeven moment deelde ik over een aantal twijfels en onzekerheden die ik heb over mijn bedrijf. Het is iets wat recent een groot deel van mijn mentale ruimte inneemt en wat daarmee gevoelig ligt. Ze vroeg of ik wilde dat ze haar visie erop deelde. Na mijn instemmen deelde ze iets over dat ze mijn focus niet helder genoeg vond.

Ik voelde me uit mijn lijf vertrekken. Ik kreeg een starende blik, kreeg malende gedachten, hoorde haar nauwelijks nog en voelde in de verte een verdriet. Ik realiseerde me wat er gebeurde maar kon er niet meteen adequaat op reageren. Zij zag het ook en vroeg: “Volgens mij ben je vertrokken, klopt dat?”

Erkenning is de crux

Haar vraag hielp me terug te komen maar ook als ik het zelf moet doen is deze erkenning de crux: Om terug te kunnen komen moet ik eerst erkennen dat ik vertrokken ben. Dat klinkt logisch maar juist in de weerstand tegen het vertrekken blijf ik soms doen alsof ik er nog ben terwijl ik eigenlijk al lang vertrokken ben.

Dissociatie komt bij mij eigenlijk altijd door overweldiging en sterke emoties. Na het erkennen van het vertrekken zelf, kan ik contact maken met wat me zo deed schrikken. In dit geval was mijn interpretatie van haar woorden dat ik het helemaal anders moest doen. Dat idee overweldigde me zo (gezien de investering van de laatste maanden), dat ik niet anders kon dan vertrekken.

Ruimte maken voor gevoelens

In veel situaties waarin ik dissocieer voel ik me te onveilig om écht te delen over wat er van binnen gebeurde. Dan zonder ik me even af of ga een blokje om en maak zo ruimte voor alles wat er in me leeft. In dit geval kon ik mijn tranen laten zien en direct iets delen over wat me zo raakte en waardoor ik dissocieerde. In het delen en doorvoelen van de oorspronkelijke trigger voel ik me terugzakken in mijn lijf. Het was weer veilig (genoeg).

In dit geval was de trigger helder en daarmee de weg terug ook eenvoudiger. Dat is zeker niet altijd zo. Ik heb in de laatste 4 jaar wel gemerkt dat het steeds gemakkelijker wordt door verhoogt lichaamsbewustzijn. Ik heb sneller door dat ik vertrokken ben, ik kan gemakkelijker herleiden wat de trigger was en kom sneller bij het gevoel wat bij die trigger hoort.

Ik heb ook het idee dat ik wat minder snel dissocieer als vroeger maar betrap mezelf er nog geregeld op. Het is meestal ook zo snel gebeurd dat proberen invloed hierop uit te oefenen kansloos is. Net zo iets als je ogen proberen open te houden als je niest.

Stappenplan

Ik beschrijf in deze blog eigenlijk een aantal algemene stappen die je kan volgen om de dynamiek van vertrekken en weer terugkeren te doorlopen. Ik heb ook nog een aantal stappen toegevoegd die voor mij in dit geval niet nodig waren.

1. Realiseer je dat je vertrokken bent.
2. Zorg voor rust & veiligheid.
3. Breng je lichaam in beweging en verdiep je ademhaling.
4. Maak contact met het overweldigende gevoel.
5. Optioneel: Deel iets van je gevoelens met iemand anders.

Ik ben benieuwd of je dit patroon kent? Hoe herken je dat je gedissocieerd bent en hoe kom je dan weer terug?

Wil je dit patroon beter leren kennen? Kom dan eens meedoen aan de workshops over de Schizoïde Karakterstructuur. Zie de agenda voor datums.