• Wat kán jij nou?
• Zou je dat nou wel doen…?
• Wie zit er nou op jou te wachten?
• Jee, wat een flutblogs schrijf je toch…

Mag ik aan je voorstellen: mijn innerlijke criticus. Dolblij dat hij er is… NOT! Doodvermoeiend om voortdurend een anti-coach te hebben die je ontmoedigt in alles wat je doet, behalve op de bank zitten en Netflixen. O nee, dan begint hij te zeiken over dat ik geen impact heb op de wereld en dat er zó natuurlijk geen geld in het laadje komt. Het is letterlijk nooit goed.

Vast herkenbaar he?

Volgens mij hebben we allemaal zo’n zuurpruim in onze kop wonen. Op goede dagen kunnen we vriendelijk naar hem zwaaien en doen wat we willen doen. Op minder goede dagen geloven we in alle stront die hij spuwt en lijkt wat hij zegt niet onredelijk.

Dat hij er is lijkt een gegeven, maar wat doe je ermee?

Ik zelf probeer oog te houden voor de doelen die ik heb. Ik wil bloggen omdat ik dat belangrijk vind. Zolang ik dat belang en het doel voor ogen kan houden, laat ik me niet echt door hem uit het veld slaan.

Als hij écht vervelend is en zijn ideeën redelijk klinken dan is het tijd om even te stoppen en te voelen. Waar probeert deze stem me voor te behoeden? Wat voor positieve boodschap heeft hij te vertellen?

Om een voorbeeld te geven: Ik zou eigenlijk ook wel in het bedrijfsleven trainingen willen geven. Als ik dat overweeg dan brand mijn criticus me af. Ik zal je de shit die uit hem komt besparen…  

Ik was er net op aan het invoelen en werd verdrietig en dacht: “Dit nooit meer”. Dat zinnetje linkt aan een nare stageplek, 7 jaar geleden, waar ik uiteindelijk in mijn laatste week op staande voet ontslagen werd. Dit is het archetype voor ‘het bedrijfsleven’ geworden. Ergens geloof ik dat het overal zo gaat en dat ik er maar beter weg kan blijven om nieuw leed te voorkomen. Dit is natuurlijk een irrationele gedachte maar met een goede intentie. Mijn criticus is dus eigenlijk een lieverd die me probeert te behoeden voor allerlei pijn.

Op het moment dat ik weer contact kan maken met zijn goede bedoelingen en die kan erkennen, dan kan ik weer gaan doen wat ik wilde doen, voordat hij begon te bitchen.

Over Verstarren & Ontdooien

Op het moment dat we onze criticus serieus nemen verstarren we. Al onze ideeën, plannen of goede voornemens zijn ineens weg en er komt niets meer uit onze handen. Pas als we realiseren dat die stem niet de waarheid spreekt en er meestal geen werkelijk ‘gevaar’ dreigt, kunnen we de draad weer oppakken.

Ik geef regelmatig de workshop Over Verstarren & Ontdooien. Je leert je criticus beter te herkennen en zijn goede intenties te zien zodat je weer kan ontdooien en kan doorgaan met wat je ook maar aan het doen was.

Check de agenda voor de volgende keer!